Warning: session_start() [function.session-start]: Cannot send session cookie - headers already sent by (output started at /home/nittner/www/joomla/configuration.php:60) in /home/nittner/www/joomla/libraries/joomla/session/session.php on line 423

Warning: session_start() [function.session-start]: Cannot send session cache limiter - headers already sent (output started at /home/nittner/www/joomla/configuration.php:60) in /home/nittner/www/joomla/libraries/joomla/session/session.php on line 423

Warning: Cannot modify header information - headers already sent by (output started at /home/nittner/www/joomla/configuration.php:60) in /home/nittner/www/joomla/libraries/joomla/session/session.php on line 426

Warning: Cannot modify header information - headers already sent by (output started at /home/nittner/www/joomla/configuration.php:60) in /home/nittner/www/joomla/templates/ja_purity/ja_templatetools.php on line 44
 

Greg N

witam

  • Zwiększ rozmiar czcionki
  • Domyślny  rozmiar czcionki
  • Zmniejsz rozmiar czcionki

Kocie oko widziane z Hubble'a

Email Drukuj PDF

Kocie oko   widziane z Hubble'a

Kocie Oko widziane z Hubble'a

Credit: NASA, ESA, HEIC, and The Hubble Heritage Team (STScI/AURA)

Patrząc w przestrzeń międzygwiezdną, ponętna mgławica Kocie Oko znajduje się 3 tysiące lat od Ziemi. Klasyczna mgławica planetarna jaką jest Kocie Oko (NGC6543) reprezentuje końcowy etap życia gwiazdy podobnej do naszego Słońca.

Umierająca w środku mgławicy gwiazda może utworzyć, prosty wzór koncentrycznych powłok poprzez odrzucenie zewnętrznych warstw w skutek serii regularnych konwulsji. Jednak mechanizm uformowania czegoś tak pięknego i zarazem skomplikowanego nie jest do końca znany. Na powyższym zdjęciu uzyskanym z Kosmicznego Teleskopu Hubble'a, to prawdziwe kosmiczne oko ma około pół roku świetnego rozpiętości. Oczywiście astronomowie patrząc na Kocie Oko mogą również wyobrazić sobie przeznaczenie naszego Słońca, które również zakończy żywot jako mgławica planetarna ... za jakieś 5 miliardów lat.

 

Galaktyki Gromady w Pannie

Email Drukuj PDF

Galaktyki gromady w Pannie

Galaktyki Gromady w Pannie

Image Credit & Copyright: Rogelio Bernal Andreo

Grubo ponad tysiąc galaktyk zidentyfikowano w Gromadzie galaktyk w Pannie (ang. Virgo Cluster), najbliżej dużej gromadzie galaktyk poza naszą Grupą Lokalną. Pod względem obserwacyjnym, gromada galaktyk nie jest łatwa do obserwacji w całości jako że zajmuje duży obszar na niebie. Powyższa mozaika zdjęć rozciągaja się na obszarze 5 na 3 stopnie, pięknie ukazuje centralny obszar Gromady w Pannie, widziany przez delikatne pierwszoplanowe obłoki pyłowe naszej własnej Galaktyki.

Dominująca w gromadzie gigantyczna galaktyka M87 znajduje się tuż poniżej centrum obrazu. Powyżej M87 widzimy parę galaktyk NGC4438 i NGC4435, znaną również jako Oczy. Bliższy przegląd obiektów na zdjęciu uwidoczni nam wiele członków Gromady w Pannie jako małe rozmyte plamki. Na powyższym zdjęciu oznaczono lokalizacje większych galaktyk numerami katalogu NGC oraz katalogu Messier'a, między innymi M84, M86 oraz rzucające się w oczy kolorowe spirale M88, M90 i M91. Średnio przyjmuje się, że galaktyki Gromady w Pannie oddalone są o 48 milionów lat świetlnych. Odległość do Gromady w Pannie była użyta do wyznaczenia stałej Hubble'a oraz rozmiaru Wszechświata.

 

50 lat temu - planeta Jurija

Email Drukuj PDF

50 lat temu   - planeta Jurija

50 lat temu - planeta Jurija

Credit: ISS Expedition 7 Crew, EOL, NASA

12 kwietnia 1961 roku, radziecki kosmonauta Jurij Aleksiejewicz Gagarin został pierwszym człowiekiem w kosmosie. Jego zdalnie sterowany pojazd Wostok 1 wyniósł go na wysokość 300 km i pozwolił mu na jedno okrążenie Ziemi. Jeden z jego pierwszych komunikatów brzmiał "Niebo jest bardzo czarne, Ziemia jest błękitna, widzę prawie wszystko." Jego widok mógł przypominać ten powyższy wykonany w 2003 roku z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Alan Shepard, pierwszy amerykański astronauta, został wystrzelony prawie miesiąc później i leciał po znacznie niższej, suborbitalnej trajektorii.

Urodzony 9 marca 1934 roku, Gagarin był pilotem wojskowym zanim został wybrany do pierwszej grupy kosmonautów w 1960 roku. Poprzez jego historyczny lot został międzynarodowym bohaterem i legendą. Zginął kiedy jego MIG rozbił się w trakcie lotu treningowego w 1968 roku. Został pochowany jako bohater, a jego prochy umieszczono na cmentarzu przy murach Kremla. 20 lat później, również 12 kwietnia 1981 roku, NASA wystrzeliła w kosmos pierwszy wahadłowiec.

 

Zachód Księżyca nad Rio

Email Drukuj PDF

Zachód Księżyca nad Rio

Zachód Księżyca nad Rio

Image Credit & Copyright: Babak Tafreshi (TWAN)

Wraz ze wschodem Słońca został uchwycony widok zachodzącego Księżyca nad pogodnym wybrzeżem Rio de Janeiro w Brazylii. Na pierwszym planie, poczerwienione promienie wschodzącego Słońca oświetlają połać wybrzeża południowego Atlantyku. Patrząc na zachód, widzimy znaną kinomanom plażę Ipanema w Rio oraz dzielnicę Vidigal położoną poniżej podwójnego szczytu Morro Dois Irmãos (Wzgórza dwóch braci). Dobrze skomponowane zdjęcie składające się z wielu klatek wykonano w ciągu pięknego zachodu Księżyca z 6,5 minutowymi odstępami. Na ostatniej klatce uchwycono wylatujące o świcie ze swoich gniazd ptaki.

 

Dalsza strona Księżyca

Email Drukuj PDF

Dalsza strona   Księżyca

Dalsza strona Księżyca

Credit: NASA / GSFC / Arizona State Univ. / Lunar Reconnaissance Orbiter

Pływowo zablokowany na synchronicznej orbicie, Księżyc zawsze prezentuje mieszkańcom Ziemi swoją jedną stronę. Z orbity księżycowej, dalsza strona księżyca może być również dla nas odkryta. To zdjęcie powstało z mozaiki utworzonej przez szerokokątną kamerę sondy Lunar Reconnaissance. Obraz ten jest cześcią dużej mozaiki ponad 15 tysięcy zdjęć wykonanych od listopada 2009 roku do lutego 2011 roku, w rozdzielczości, która w najlepszych miejscach odwzorowuje 100 metrów w jeden piksel. Co ciekawe, szorstka i poobijana powieszchnia dalszej strony Księżyca wygląda zdecydowanie inaczej od tego co widzimy na codzień. Prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że dalsza strona księżyca ma grubszą skorupę, która utrudniła wydostanie się roztopionego materiału z wnętrza i utworzenie rozległych dolin księżycowych.

 


Strona 1 z 9